Popularność funkcji przerosła oczekiwania. OpenAI wprowadza dzienne limity (trzy obrazy dziennie dla użytkowników darmowej wersji), tłumacząc to przeciążeniem infrastruktury. W tle pojawiają się też pytania o legalność – styl nie podlega ochronie prawnej, ale sposób trenowania modelu już tak. Sam Hayao Miyazaki od lat otwarcie krytykuje generatywną sztuczną inteligencję. Tymczasem ludzie klikają dalej – jakby chcieli zobaczyć coś, czego nie byli w stanie narysować sami. Albo nie odważyli się. I wiesz co? Nie mam z tym problemu. Jeśli ktoś potrzebuje maszyny, żeby zajrzeć do własnej głowy, to może lepiej, że w ogóle tam zagląda.

Zresztą, prawda jest taka: prawa autorskie w przypadku AI to fikcja, która jeszcze nie nadąża za rzeczywistością. Maszyna nie kradnie stylu – ona go kalkuluje. Nie cytuje – tylko interpoluje. I nikt nie potrafi dziś wskazać palcem, gdzie kończy się inspiracja, a zaczyna naruszenie. System uczy się na tym, co ludzie wrzucili do internetu. Bez zgód, bez cienia wahania. A potem oddaje to w formie czegoś, co wygląda jak twoje, ale nie należy do nikogo. Albo do wszystkich.